Cortez

Gisteren hebben we besloten om naar Colorado te gaan. Eigenlijk wilden we naar Durango om daar in een historisch treintje een rit van 3 uur te maken door de bergen maar als Tom opzoekt wat dat pp kost dan blijkt dat de goedkoopste plaats al 85 dollar per persoon te kosten. Dit keer 4 vinden we een beetje overdreven, van dat bedrag kunnen we andere leuke dingen doen. Ten westen van Durango ligt Cortez en Mesa Verde, een nationaal park. Mesa Verde betekent "groene tafel" en is een toepasselijke naam voor een bebost plateau dat zich tot 600 meter hoogte boven het woestijnlandschap uitstrekt naar het westen.
Hier leefden de mysterieuze Anasazi-Indianen in dorpjes die gemaakt waren in de rotswanden.
Ze kwamen naar dit gebied rond het jaar 500 maar rond 1300 verdwenen ze spoorloos, waarschijnlijk door de droogte. Men denkt dat de Indianen die in de pueblodorpen rond Santa Fe en de Hopi Indianen in Arizona ervan afstammen.
Als we uit Santa Fe vertrekken rijden we door een van de 19 pueblo-dorpen rond Santa Fe.
De Indianen wonen in kleine roze kleiwoningen, de wegen in het dorpje zijn niet verhard en even wanen we ons terug in de tijd.
We vervolgen onze weg naar Cortez. Opnieuw verandert het landschap, van rode bergen komen we in een bebost gebied wat ons een beetje aan Oostenrijk doet denken.
We brunchen in een piepklein tentje in de bergen waar de plaatselijke bevolking graag wil weten hoe we hier in godsnaam terecht zijn gekomen.
Uiteraard is het eten heerlijk en als we verder rijden komen we snel in de staat Colorado.
Durango is een leuk gezellig plaatsje en al snel zien we de borden die aangeven dat we bijna bij Mesa Verde National Parc zijn.
We kopen een kaartje en rijden vrij stijl omhoog. Bij het visitor center kunnen we nog net een kaartje kopen voor de laatste tour die om 17.00 uur start. Het park is erg groot dus alles zullen we niet kunnen zien maar volgens de ranger hebben we de leukste en meest spectaculaire tour....
Nou, dat hebben we geweten... we rijden naar Balcony house, waar de tour zal starten. We wisselen onze slippers om voor loopschoenen omdat we een beetje moeten klimmen.
Een beetje blijkt niet zo'n beetje te zijn maar een steile grote ladder die ons boven de canyon naar het Balcony house brengt. Nou ben ik al geen held met hoogtes maar als ik dit geweten had... je bent al op een pad boven de canyon en vanuit dat smalle pad moet je ook nog een steile hoge trap beklimmen.
Lyon naast me op de ladder, Lotte boven me en Tom onder me en samen praten ze me naar boven,
Raar als je geen controle meer hebt over je benen omdat ze kanten op gaan die jij niet wilt.
De ranger had nog zo gezegd je armen gestrekt te houden en alleen op je armen te letten (je benen volgen dan vanzelf volgens hem, nou die van mij niet!) niet achterom te kijken en alleen naar boven, ik krijg het weer voor elkaar om met mijn buik tegen de ladder, achterom kijkend, naar boven te schuiven.
Tranen lopen over mijn wangen en dat zonder dat ik het zelf in de gaten heb.
Boven gekomen schuif ik tegen de bergwand naar het "balcony-house".
Niet leuk, echt niet leuk...
Ik heb weinig kunnen volgen van de uitleg van de ranger omdat ik wist dat er nog een trap volgde, heb me alleen afgevraagd of deze net zo hoog en steil zou zijn als de eerste.
De rest heeft gelukkig meer meegekregen. Het is erg indrukwekkend om te zien hoe de Indianen honderden jaren geleden hier zich gevestigd hebben. En dan ook nog te bedenken dat vrouwen met baby's op hun rug zonder angst deze steile wanden beklommen.
We moeten nog op onze knieën door een grot kruipen (geen probleem) om naar de volgende ruimte te komen en dan komt de laatste, opnieuw steile trap naar boven. Een nieuwe beschrijving is niet nodig...
Opgelucht zit ik later in de auto, zo blij dat dit voorbij is. Dat de rest me nu nog steeds uitlacht maakt me niet uit, dit doe ik nooit meer.
We rijden naar Cortez waar we een kamer hebben gereserveerd, eten als echte Amerikanen een Big Mac en maken plannen voor de volgende dag.