Grand Canyon

Gisterenavond heerlijk gegeten bij het Indiaanse restaurant naast het hotel, wat ook door Navajo Indianen gerund wordt. Naast het hotel een Navajo museum en alleen de toeristen die hier verblijven zijn niet-Indiaans. Logisch want we zitten of steeds in het reservaat. Minder armoede hier, zeker in Tuba City. De Navajo is een trots volk, mooie mensen, zeker als ze jong zijn.
Ook het ontbijt is inbegrepen en in het restaurantje naast het hotel waar we vriendelijk geholpen worden.
We rijden richting de Grand Canyon, 8 jaar geleden waren we hier ook.
Lot was toen 10 jaar en heeft alleen maar roze herinneringen zegt ze...dit blijkt te komen door de knalroze zonnebril die ze toen droeg. Op het laatste moment zette ze haar bril af en bleek het er heel anders uit te zien...:-)
Maar goed, we rijden naar het National Park , een route van een uurtje. Na de entree van het park zien we al snel de indrukwekkende canyon aan de linker kant. Het blijft adembenemend, geweldig... de weg van 30 km naar het bezoekerscentrum alleen al is de moeite waard. Er zijn verschillende punten waar je kunt stoppen om van het prachtige uitzicht te genieten. Op deze weg zien we opeens in de bossen, vlak bij de weg een gigantische eland lopen. We stoppen, stappen uit maar het beest blijft rustig door grazen. Hij kijkt ons af en toe even aan met een blik van "wat moet je!?"ben trekt zich niks van ons aan. Geweldig, we maken foto's en een filmpje en ook als er meer mensen stoppen trekt hij zich nergens iets van aan.
Uiteindelijk staat er een file en rijden we door naar het bezoekerscentrum.
Lopend langs de canyon genieten we op alle uitkijkpunten. Na ja.. genieten.. toen de kids jonger waren was het een stuk makkelijker. Nu wagen ze zich, samen met Lyon op rotspunten waar ik werkelijk een hartverzakking van krijg. Als ik hysterisch roep dat ik dit echt niet leuk vind is het enige antwoord "mam, stel je niet aan" Van Lyon krijg ik ook geen steun, hij sluit zich aan bij de kids, vind het uitzicht ook veel mooier op het randje van de canyon, dus ik heb geen keus, ik zal moeten volgen...
Ik begin echt op mijn moeder vroeger te lijken...(mam ik snap je nu hoor!)
Voor ons loopt een meisje en opeens valt ons op dat de bovenste laag van haar haren recht op staat, alsof ze elektrisch geladen is. We liggen dubbel en als we om ons heen kijken zien we dat het bij meer mensen het geval is. Ook bij ons is het zo, het ziet er echt zo dom uit...
Omdat de lucht donker is en er onweer op komst is (in de verte dondert het al) kan Lyon dit verschijnsel met een heel technisch verhaal verklaren, wij kunnen alleen maar om elkaar en anderen lachen...
Mensen om ons heen zien het ook en er hangt een grappig sfeertje. Soms zakken de haren allemaal tegelijk weer waarna ze ineens weer recht overeind staan..
We volgen de rand van de canyon maar helaas begint het te regenen en harder te onweren, we lopen terug naar de auto en rijden de lange weg naar de uitgang van het park. Hier is het droog en we stoppen op verschillende punten.
Daarna vervolgen we onze weg naar Page waar we een hotel hebben geboekt. Het valt ons op de we steeds meer campers tegen komen, een teken dat we op een meer toeristische route zitten. Dat zagen we in New Mexico en in het zuiden bij Phoenix Tombstone, en ook in het oosten bij Santa Fe en Albuquerque niet of minder.
Wat in de USA trouwens ook geweldig is: als je voor een rood stoplicht staat hoef je nooit te wachten als je links af moet. Je mag altijd door rijden mits je het andere verkeer niet hindert. Geniaal... scheelt een hoop tijd! Zouden ze in Nederland ook moeten doen.
Tom heeft in Page weer een super restaurantje gevonden via TripAdvisor en het blijkt ook een (bijna Europees ) restaurant te zijn. (die vind je hier niet veel, een restaurant met een goede keuken en wat exclusievere gerechten en niet alleen steak, enchiladas en hamburgers)
s’avonds plannen we voor de volgende dag, Bryce Canyon staat op de planning!