Bryce Canyon

Vanuit Page rijden we naar het noorden richting Bryce Canyon. De vorige keer dat we hier waren heeft Bryce de meeste indruk gemaakt, dit willen we graag nog een keer meemaken.
Als we Page uitrijden maken we nog wat foto's bij de stuwdam van Lake Powel.
Opnieuw verandert de omgeving snel, van droge gele en rode bergen en woestijnen naar groene bergen en gezellige plaatsjes met schattige huisjes en prachtig gelegen ranches. Wat een verschil met de reservaten.
Zeker de omgeving voor Bryce is prachtig.
De waarschuwingsborden dat we op moeten letten voor overstekend wild zijn niet voor niets, regelmatig zien we herten en helaas ook een dood gereden hert aan de kant van de weg..
Voor we Bryce naderen moeten we door Dixie National Forest en de Red Canyon.
De naam zegt al genoeg, van het ene op het andere moment veranderen de kleuren en worden de groene bergen knalrood!
Prachtig, zo indrukwekkend. We maken foto's op dezelfde plek als 8 jaar geleden, leuk om straks te vergelijken.
Na Red Canyon rijden we Bryce in.
De Paiute Indianen noemden het "rode rotsen die staan als mannen in een canyon die er uitziet als een pijpenkop" terwijl de eerste Mormonen er droogjes constateerden "lastig om hier een koe terug te vinden"
Bryce heeft een bijna gotische stijl, een sprookjesachtig landschap van rode geërodeerde kalksteenrotsen in de meest ongelooflijke vormen. Hier rondlopen is werkelijk een oefening in nederigheid.
Amerikanen noemen de rotsen "Hoodoos" (wat ook zoiets betekent als "een vloek uitspreken")
Volgens de Paiute Indianen zijn het in werkelijkheid The Legend People, die door de prairiewolf werden gestraft voor hun slechte gedrag.
Langs de 30 km lange weg door het park zijn verschillende uitkijkpunten.
We parkeren en lopen naar Sunset point. Het is er druk en tussen alle toeristen lopen militairen die bij ieder National park gratis binnen mogen. We zien dat verschillende Amerikanen deze militairen bedanken als ze voorbij lopen, heel anders dan in Nederland.
Beneden zien we een weg kronkelen door de canyon. Als we op de kaart kijken blijkt het een wandelroute te zijn die tussen de rotsen door kronkelt.
Dit is natuurlijk we de beste manier om de canyon goed te zien en ervaren.
Waarschijnlijk in een vlaag van verstandverbijstering besluiten we om naar beneden te lopen. Overal staan borden met het advies goede loopschoenen aan te doen, wij lopen op slippers en blijven dit eigenwijs volhouden, het was in eerste instantie de bedoeling maar een klein stukje van het pad te lopen, dat kan makkelijk op slippers toch!?
De route komt uiteindelijk uit bij het volgende uitkijkpunt, Sunrise point. Net op weg komen we een Duits stel tegen, ze maken voor ons een foto en vragen of we wel genoeg drinken bij hebben. Wij wijzen naar de flesjes water in Tom's rugzak. Ze kijken elkaar twijfelachtig aan en geven ons snel extra water en rozijntjes. Erg lief maar voor ons niet nodig. We nemen het toch aan (iets waar vooral Lot een uur later alleen maar erg dankbaar voor is.....) en lopen verder.
Tijdens de lange afdaling maken we prachtige foto's en genieten we van alle prachtige uitkijkpunten en de weg die tussen de rotsen door kronkelt. Soms moeten we zelf door de rotsen heen, geweldig!
We merken wel dat we blijven dalen.... soms kijken mensen raar naar die Nederlanders op hun slippers, maar ja.... wij besluiten toch maar gewoon door te lopen, het is zo mooi!
Af en toe kijken we lacherig naar boven, waar Sunrise point hoog ( oeps, wel erg hoog) boven ons uit toornt.
Na 1 uur alleen maar dalen komen we op het punt waar we omhoog moeten. Vol goede moed beginnen we aan onze klim, maar dit blijkt natuurlijk echt tegen te vallen.
Gelukkig heeft Lotte voor onze tocht al een Diclofenac ingenomen zodat ze de pijn in haar heup niet zou voelen, maar dit blijkt niet voldoende te zijn, ze voelt geen pijn maar heeft door haar operatie minder kracht en het afzetten om omhoog te lopen op haar slippers valt haar zwaar. Ook heeft ze zoals altijd moeite met haar "warmte regulatie" ze zweet niet (nooit) en heeft daardoor een hoofd als een tomaat.
We lopen in de felle warme zon de bergen op, Tom als een berggeit (hij kijkt regelmatig bezorgd naar zijn zus en vraagt of hij haar moet dragen..) wij ons erg bekommerend om Lot die stoer door loopt, zich omhoog worstelt, niet klaagt, zoals altijd nooit klaagt, maar het echt heel zwaar heeft.
Soms moeten we even zitten en drinken, rozijntjes eten en weer kleine stukjes omhoog lopen om weer in de schaduw uit te puffen. We zijn niet de enige, overal om ons heen lopen mensen die hebben genoten van de tocht maar zich ook echt verkeken hebben. Gezinnen met kleine jengelende huilende kinderen, zelfs een vrouw met een baby in een draagzak. (En vooral veel dikke puffende Amerikanen die quasi grappig vragen waar de lift is ;-))
Langzaam, heel langzaam komen we eindelijk bij Sunrise point en dat werd tijd... Lotte had serieus het gevoel flauw te vallen als het nog langer zou duren.
Boven komen we op kracht, drinken veel, rusten uit en besluiten dat we naar de auto terug lopen. We hebben Bryce echt van alle kanten gezien, het meer ervaren dan hoe wij het gedaan hebben kan niet!
Eenmaal in de auto kunnen we er om lachen, Lotte heeft alleen nog uren met een knalrood hoofd rond gelopen.
We rijden het park uit en maken nog foto's bij een oud (namaak) western stadje war we 8 jaar geleden ook foto's gemaakt hebben.
Van Bryce rijden we naar Cedar City, checken in en gaan later op de avond eten bij een schattig en erg goed restaurant The Gardenhouse.
Het is een restaurant dat, zoals de naam al zegt, in een oud huis midden in een woonwijk ligt.
s’avonds een filmpje, morgen back to Vegas waar we de komende 4 dagen uitrusten en nagenieten van onze reis!
We hebben een kamer in het Hardrock Hotel , gaan lekker zwemmen, zonnen en shoppen! :-) :-) :-)
De afgelopen weken hebben we 6400 km gereden, dit lijkt veel, is het ook maar als je zoveel ziet en ervaart heb je dat niet in de gaten en is het zo ontzettend de moeite waard.
We hebben in 15 verschillende hotelletjes overnacht, zijn door 6 staten gereden (Nevada, Utah, Arizona, New Mexico, California, Colorado) zijn een paar keer de tijdszones gepasseerd (vaak erg onhandig omdat je je dan een uur vergist als je niet oplet)
We zijn in woestijnen geweest en hebben kunnen ervaren hoe het voelt als het 47 graden C is.
We hebben 6 Nationale parken bezocht.
We zijn aan de grens met Mexico gecontroleerd door Border Patrol en mochten gelukkig door rijden.
We hebben een eland bijna aan kunnen raken en aan de andere kant ook de "sterren" in Hollywood gespot.
We hebben in reservaten geslapen maar ook in het sjieke Roosevelt hotel aan Hollywood Blvd.
Allemaal ervaringen die we absoluut niet hadden willen missen......